Neskato eta gizonen arteko ezkontzak

Marokok  adin txikiko neskatoen eta gizonen arteko ezkontzak legalizatu egin ditu oraintsu. Parlamentuan hartu dute erabakia. Adin txikikoen ezkontza legalizatze hau neskatoen mesedetan egiten omen da. Horixe da Mustafa Ramid ministro islamistak adierazi duena.

Parlamentuak hartutako erabaki hau gutxienez 5 urtez egongo da indarrean. Azken urteotan, neskatoen ezkontza hauek gora egin dute, ezkontza guztien %12ra heldu arte. Urtean 40.000 izan  daitezke, antza. Elkarte feministek salatu egin dute erabakia. Feministen ustez, lehen salbuespen zena, arau bihurtzen ari da.

Ministro gizonezkoak ez eze, Bassima izeneko ministro emakume baten adierazpenak ere harritu naute, haren esanetan bortxaketak eta adin txikiko neskatoen ezkontzak ez dira gai garrantzitsuak, ez larriak.  Profetaren aurkakoek bultzatzen omen dituzte aurkako jarrera horiek.  Profetaren emazte kutunak, Aishak, 6 urte zituen aukeratua izan zenean. Sei urte zituen profetarekin ezkondu zenean, dio Bassimak.

Destinu petrala Asiharena, nik uste. Zenbat Asiha haren ondoren?
Zoritxarrez ezkontza horiek, lege barruan edo legez kanpo, Marokon ez eze, beste toki batzuetan ere gertatzen dira. Hurbiletik ezagutzen dugu kasu bat;  Bilbon 5 uda igarotako Sahara kanpamenduetako 16 urteko neskatoa 40 urtetik gorako gizon batekin ezkonduta. Negar baino ez omen zuen egin Halimak ezkontza egunean. Negarrez ikusi nituen 10 hilabetez aterpea eta maitasuna eman zioten guraso bilbotarrak.

Zer egin eskubide urraketa hauen aurrean? Ez da erraza. Hurbilagoko indarkeria ere ekidin ezinda bizi gara. Gero eta ohikoagoa da?  Ala gero eta salaketa gehiago jartzen ditugu? Halan zein holan, feministok ez dugu etsiko,  harik eta helburua lortu arte.

Marisa Barrena
2016-2-19
 Durangon
http://www.durangon.com/opinion/neskato-eta-gizonen-arteko-ezkontzak/ 

Sembradoras de futuro

Hace unas semanas circuló por las redes sociales una conmovedora imagen de mujeres israelíes acompañando a sus vecinas palestinas a darse un baño en el mar, posibilidad de la que ellas carecen en sus territorios. La escena no tendría nada de particular si no fuera porque las mujeres judías estaban cometiendo una ilegalidad, consecuencia de la férrea dominación que el sionismo ejerce sobre la población y los territorios de Palestina.

La acción no sorprende tampoco teniendo en cuenta que esa región ya vio nacer al movimiento denominado Mujeres de Negro, grupo surgido en Israel en 1988, que protestaba semanalmente contra la violación de los derechos humanos del ejército israelí en territorio palestino. De ahí derivó un movimiento internacional pacifista y feminista de denuncia de las injusticias relacionadas con los conflictos armados en todo el mundo.

Si hay un conflicto doloroso y enquistado en el mundo (de entre aquellos que reflejan los medios de comunicación), ése es el que enfrenta a esas dos naciones vecinas de Oriente Próximo y que tiene sus orígenes en el final de la Primera Guerra Mundial.

A primera vista, parece que los esfuerzos de esas mujeres parecen insignificantes ante la magnitud del desafío de remover siquiera la superficie del cenagal en que se hunde continuamente cualquier expectativa de avance en este contencioso. Y, si a pesar de todo renace la esperanza una y otra vez, será porque la esperanza es hermana del deseo y el deseo es lo que nos mueve. Y el deseo de estas mujeres es el de una vida en paz y de convivencia entre diferentes y ellas están abriendo camino.

Al hilo de esta reflexión, resulta muy clarificador cierto mensaje que el papa Francisco dirigió el verano pasado a los movimientos populares de Bolivia. Refiriéndose a los “procesos de cambio”, expresión que decía haber escuchado en ese país, añadía: “Me gusta tanto la imagen del proceso, los procesos, donde la pasión por sembrar, por regar serenamente lo que otros verán florecer, remplaza la ansiedad por ocupar todos los espacios de poder disponibles y ver resultados inmediatos. La opción es por generar procesos y no por ocupar espacios”. A quienes obran así los denominaba “sembradores del cambio”, que “trabajan en lo cercano, cuidando los brotes; pero, a la vez, con una perspectiva más amplia, protegiendo la arboleda”.

La clave está, entonces, en sembrar procesos y proteger los brotes. Así funcionan esas pequeñas acciones, aparentemente insignificantes, como las de estas mujeres israelitas, o las Mujeres de Negro. Muy diferente a lo que nos propone la visión cortoplacista de los partidos políticos.
El arrojo de estas mujeres nos enseña que, para la resolución de cualquier conflicto, son imprescindibles “paciencia histórica” audacia, un impulso desinteresado y ser capaces de ir más allá de los prejuicios hasta llegar al encuentro entre las personas antagonistas y (¿Por qué no?) trabajar la mutua estima. Y es que –siguiendo con el discurso del papa- “ni los conceptos ni las ideas se aman; se aman las personas”.

 Mertxe A. Ibarruri
2016-2-28

Durangon
http://www.durangon.com/opinion/sembradoras-del-futuro/

Emakumearen gorputza eta gerrak

Pistola, fusil, tanke, granada eta bonbekin batera, emakumeen eta nesken aurkako sexu-indarkeria da mundu osoan barrena gerretan eta gatazketan gehien erabiltzen den arma. Sexu-indarkeria izan da eta da etsaia mendean hartzeko eta kontrolatzeko historikoki erabili den gerrako arma.

Azken adibideetako bat Jugoslavia zenaren lurraldean izandako gatazka dugu; bertan, Kroazian eta Bosnia Herzegovinan, emakumeen 60.000 bortxaketa salatu ziren.

Joan den otsailaren 1ean, Sepur Zarcoren epaiketa hasi zen, prozesu historiko bat, historian lehenbiziko aldiz leporatu baitzaie gerrako kriminalei sexu-indarkeria gerrako arma gisa erabiltzea. Izan ere, 1982an, Guatemalan, Gerra Zibil betean, 30.000 emakume bortxatu zituzten, haietako asko emakume indigenak, eta %98 kasutan Estatuko agenteak izan ziren bortxatzaileak.

Gaur egun, Europara bidaiatzen diren emakume errefuxiatuena da kasurik mingarrienetako bat. Batzuetan, errefuxiatuek berek egiten dizkiete sexu-abusuak, ziurrena taldearen barruan boterea irabazteko estrategia gisa. Eta, beste batzuetan, harrera-herrialdeko bortxatzaileek egiten dizkiete, etorkinak makurrarazteko eta adorea kentzeko.

Erakunde askok eskatzen dute ibilbide legezkoak eta seguruak prestatzeko, trafikatzaileak eta salerosketan aritzen diren mafiak saihesteko; eta, azken osoko bilkuran, Durangoko Udalak bat egin du erakunde horiekin, eta ibilbide seguruak eskatu ditu Europara bidaiatzen diren errefuxiatuentzat.

 Idoia Agorria
Anboto 2016-2-26
http://anboto.org/komunitatea/idoia-agorria/1456409592024

"La prostitución es incompatible con la igualdad entre hombres y mujeres"

Traductoras para la abolición de la prostitución 

Dra. Ingeborg Kraus: "La prostitución es incompatible con la igualdad entre hombres y mujeres" 1/12/2016

 Exposición de la Dra Ingeborg Kraus en la Conferencia de Madrid: "La prostitución es incompatible con la igualdad entre hombres y mujeres", organizada por la "Comisión para la investigación de malos tratos a mujeres"

Madrid, 15.10.2015"
 
« En Alemania el abolicionismo no es tomado en serio porque se cree que existe una « prostitución buena ». Se comprende que la prostitución infantil no es tolerable, también se considera que la prostitución llamada « forzada » es un flagelo. Pero la prostitución entre dos adultos que decimos mutuamente consentida, ¿por qué no? ¿Por qué prohibir a dos adultos esta decisión?

Texto completo:  http://traductorasparaaboliciondelaprostitucion.weebly.com/blog/dra-ingeborg-kraus-la-prostitucion-es-incompatible-con-la-igualdad-entre-hombres-y-mujeres

V DAY Los últimos ensayos el jueves y viernes, 11 y 12 de febrero / Ostegunean eta ostiralean, otsailak 11a eta 12a

 

https://youtu.be/mRU1xmBwUea

https://youtu.be/jQpttPZqOlw

Zenbat eta denbora gutxiago geratu VDay ospatzeko, gero eta gogo gehiago dantza egiteko!!!. 

Bien bitartean, dantza pausoak  edo ikasteko bideo hauek bidaltzen dizkizuegu.

Ostegunean eta ostiralean, otsailak 11a eta 12a, Landakoko Polikiroldegian 18:30etan azkenengo entsaioak egiteko aukera izango dugu.

Cuantos menos días quedan para el VDay, más ganas de bailar tenemos!!!

Mientras tanto, os pasamos estos dos vídeos para que repaséis o aprendáis los pasos. 

Los últimos ensayos el jueves y viernes, 11 y 12 de febrero, a las 18:30 en el Polideportivo de Landako.

ARGIAREN ALABA hitzaldi tailerra , Yolanda Arrieta idazlearekin

 Durangoko Arte eta Historia Museoan Otsailaren 12an 18:00etan

ARGIAREN ALABA.  EUSKADI GAZTE LITERATURA SARIA 2015

Sinopsia

Mirarik hamazazpi urte ditu, aita amerikarra eta ama euskalduna. Estatu Batuetan bizi arren, ama eta izeko Amaia jatorri euskalduna mantentzen saiatu dira, betidanik, eta horregatik moldatzen da primeran euskaraz. Gaitasun handiko nerabea izanik, ez du inoiz arazorik izan letrekin eta zenbakiekin, baina berak dioen bezala, “adimena estatistiken gainetik doanean, emozioak auskalo, eta bizipenak, estatistikoki altutzat hartzen den adimena baino koska bi beherago, hegaldatzeak eskatzen duen abiada hartzeko lurrik gabe sentitzen da bat”. Horregatik, etxean beretzat antolaturiko planei aurrea hartuz, izeko Amaiarekin igaroko du 2013ko uda, aitita-amamen lurraldean. Era bitxi batean, ordea: denboran salto eginez, bi mende eta laurden aurretik, bertan hazitako neska idazle baten bizimoduan murgildu ahala, datuak fikzio bihurtzen.

Argiaren alaba / Yolanda Arrieta / Egilea editore, 2014

Kritika. Eleberriaren sukaldea Javier Rojo / El Correo, 2014-10-18

Zer dela-eta ez da plazaratu liburu hau argitaletxe konbentzional batean autoediziora jo beharrean? Argumentuaren abiapuntuan izeba-iloba batzuek egiten duten bidaia dugu. Bidaia horrek Mirari deitzen den iloba, 17 urteko gaztetxoa, bere arbasoen lurraldera eramango du Bizenta Mogel idazle klasikoaren aztarnen bila. Eta izebaren eskutik idazle horren bila dabilelarik, hari buruzko liburu bat idatziko du, non Bizenta Mogelen aztarnen bila egindako bidaia kontatzen den…

Liburua hainbat arrazoirengatik da interesgarria. Lehenengo eta behin, metafikzioaren alorrera hurbiltzen delarik, literatura egiteko prozedurak nabarmendu egiten dizkigu. Nobela bat idazteko sukaldea erakusten digu idazleak, literaturaren funtzionamendua ezagutzeko beharrezkoak diren hainbat alor aipatuz. Bestalde, garai bat (Bizenta Mogelen garaia, erregimen zaharraren gain behera gertatzen denekoa) begi bistan jartzen digu, historia liburuetan dagoen informazioa bizirik sentitzen ditugun pertsonaia batzuen marko moduan aurkeztuz eta Bizenta Mogelen itzala argituz. Eta hirugarrenez, idazkerak berak ezaugarri interesgarriak ditu, erregistroak eta forma dialektalak egoki erabili daitezkeela erakutsiz. Tira, liburuan dena ezin daiteke perfektua izan, eta nire ustez azken bi zati laburrak (liburua lau zatitan dago banatuta) pixka bat soberan daudela iruditzen zait, literaturaren ikuspuntutik begiratuta behintzat.

Hori guztia kontuan hartuta, azken bolada honetan euskaraz irakurri ditudan liburuen artean interesgarrienetako bat iruditu zait Yolanda Arrietarena, eta berriro ere hasierako galdera etortzen zait burura: Zer dela-eta ez da agertu argitaletxe komertzial batean? Espekulazioak baino ezin ditut egin eta espekulazio gehienetan euskal literaturaren sistemaren ajeak nabarmentzen dira.